De laatste conferentie van Findes a Beniarbeig 2024 concentreerde zich op "Conceptuele kunst tegen decadent feixisme." De lezing werd gehouden door Pilar Parcerisas, die aan het publiek de reactie uitlegde van een generatie geboren in de naoorlogse periode die haar artistieke voorstel in politieke kunst veranderde. Voordat de spreker werd geïntroduceerd, maakte Tomás Llopis de nieuwe datum voor de uitgestelde bijeenkomst op 8 februari bekend. «Feixisme en avantgardes. L'art no és mai neutral», geregisseerd door Joan M. Minguet, zal eindelijk plaatsvinden aanstaande donderdag 7 maart.
Vervolgens belichtte Llopis de aanpak van Pilar Parcerisas als tentoonstellingscurator in de presentatie van de gast aan de toeschouwers. Hij onderstreepte daarmee zijn uitgebreide CV met onder meer tentoonstellingen Ideeën en houdingen. Omgeving van conceptuele kunst in Catalonië, 1964-1980 en publicaties zoals Conceptualisme(n). Poëtisch, politiek en perifeer. Over conceptuele kunst in Spanje, 1964-1980.
Parcerisas begon zijn tussenkomst met een verwijzing naar zijn eerder genoemde boek, waarin hij de conceptuele kunst in Spanje in de jaren zestig en zeventig bespreekt, een tijd waarin het Franco-regime, hoewel verzwakt, zijn repressieve apparaat versterkte. Deze situatie bracht een generatie kunstenaars ertoe in opstand te komen tegen het staatsconcept dat geassocieerd werd met autoritaire figuren als de vader, het gezin, religie en politiek, waardoor avant-gardekunst ontstond met een sterke politieke lading en een nieuwe beeldtaal.
De spreker benadrukte het belang van artistieke stromingen in Catalonië, vooral de Grup de Treball, die de stijlkunst in twijfel trok ten gunste van een kunst van houding, waarbij het artistieke object werd verworpen ten gunste van meer mentale voorstellen en waarbij de kijker werd betrokken. Deze energie werd gekanaliseerd naar de transformatie van het artistieke instituut door de integratie van de politieke praktijk en de klassenstrijd in de artistieke activiteit.
Parcerisas exposeerde verschillende werken van deze kunstenaars, waaronder posters van solidariteit met de arbeidersbeweging en projecten zoals ‘Recorreguts’, waarmee geld werd ingezameld voor politieke gevangenen. Hij noemde ook de politisering van 1974 en de dood van Puig Antich, evenals de deelname van kunstenaars als Ferran García-Sevilla, Jordi Benito, Fina Miralles en anderen aan het conceptuele programma.
Het evenement werd afgesloten met een colloquium waar het publiek zijn belangstelling uitte voor deze tentoonstelling als een ongemakkelijke, maar nauwkeurige getuigenis van zijn tijd, volgens de principes van geëngageerde kunstenaars die het fascisme uitdaagden zonder hun vak op te geven.
