In Benitatxell geven twee vrouwen hun perspectief op de veranderingen in het leven van vrouwen in de Marina Alta in de afgelopen 90 jaar. Gema Fontes, een gepensioneerde apotheker geboren in 1943, en Josefa Llobell, Pepica, geboren in 1933, delen hun ervaringen over werk, opleiding en de sociale veranderingen die hun leven kenmerkten.
Werk als basis voor zelfstandigheid
Gema Fontes vond in de farmacie een beroep dat haar financiële onafhankelijkheid gaf. Hoewel hij in Benitatxell aankwam zonder Valenciaans te spreken, slaagde hij erin te integreren, een eigen apotheek te kopen en zich ter plekke te vestigen. "Ik kocht mijn auto, ging eropuit en bleef hier." Haar verhaal weerspiegelt de toegang van vrouwen tot de arbeidsmarkt in die tijd.
Pepica was daarentegen werkzaam in verschillende beroepen, van borduren tot het maken van hoeden en plastic tassen. Haar getuigenis weerspiegelt de realiteit van veel vrouwen van haar generatie, die hard werkten om hun gezin te onderhouden, maar niet de autonomie bereikten die Gema later bereikte.
De beperkingen van het verleden en de vrijheid van vandaag
De verschillen tussen beide generaties worden duidelijk als we het hebben over de beperkingen die aan vrouwen worden opgelegd. Pepica: «Ik had mijn geld en met wat ik verdiende met het maken van hoeden, konden we het thuis redden.» Deze beperkingen waren niet alleen economisch, maar ook sociaal. Ze vertelt hoe haar moeder strikte uitgaansschema's oplegde en hoe de jonge meisjes voortdurend in de gaten werden gehouden.
Gema is op haar beurt verrast als ze nadenkt over de vrijheid van hedendaagse liefdesrelaties. Terwijl relaties in haar jeugd stabieler waren, ziet ze nu dat jonge vrouwen beter kunnen beslissen met wie ze een relatie willen en wanneer ze een relatie willen beëindigen. «Vandaag ben je bij hem, je gaat zelfs bij hem wonen, en na twee maanden samenwonen voel je dat het niet is wat je wilt en je verlaat hem. "Dat was een radicale verandering."
Het gewicht van traditie en de kerk
Pepica herinnert aan de strenge tradities die de kerk oplegt, zoals het dragen van mouwen en rouw. "Toen we naar de kerk gingen, droegen we mouwen... en als er een familielid overleed, kleedden we ons allemaal in het zwart." Tegenwoordig zijn deze gebruiken achterhaald, waardoor nieuwe generaties zich vrijer kunnen uiten.
Advies voor de nieuwe generaties
Ondanks hun verschillen zijn Gema en Pepica het erover eens dat vrouwen tegenwoordig meer kansen en vrijheden hebben. Gema moedigt jonge vrouwen aan om voor een beroep als apotheker of arts te kiezen en herinnert hen aan het belang van verantwoordelijkheid en onafhankelijkheid.
Pepica neemt daarentegen een afstandelijker standpunt in: "Ik weet niet welk advies ik ze moet geven, want ik denk dat ze maar doen wat ze willen."
Twee uitzichten, één pad
De verhalen van Gema en Pepica weerspiegelen de transformatie in het leven van vrouwen in de Marina Alta. Hoewel de tijdperken verschillen, zijn beide partijen het erover eens dat het leven van vrouwen is verbeterd. Toch heeft elke generatie haar eigen uitdagingen in de strijd voor gelijkheid.
